İNSANLIK
10 yıl önce
Salı, Kasım 24, 2009
Yeni dünyamızda eski bir şarkı gibidir. İkinci yuvamızdaki annemiz, babamız; yanlışlarla dolu yolumuzda pusulamız. Sizi ilk gördüğümüzde ağlarız. Ama ne yumuşak elleriniz var öğretmenim. Şefkat dolu bakışlarınız, her sözünüzde bir umut... İleride ne olacaksın sorusuna cevabımızı siz hazırladınız.
Kimi zaman çekilmez gelmiş olabilirsiniz. Ama biliyorsunuz ki siz bizim o koskoca, farklı farklı dünyalarımızı omzunuzda, bir annenin evladını taşıyormuşçasına yüklendiniz. Anısını kim yapar ki öğretmenim? Ne kadar da çok şey biliyorsunuz? Anlaşılan sizin de zamanında elinizden bir yürekli öğretmen tutmuş; siz de bizim elimizden tutasınız diye! Çiçeklerim dediniz, kırmadınız bizi. Çiçek dalında güzeldir değil mi öğretmenim. Bunu da siz öğrettiniz. En önemlisi insanlık dediniz, öğrettiniz. Hayatta siz de varsınız, kendinizi tanıyın dediniz. Biz de kendimizde sizi bulduk öğretmenim.
Hepimizin içinden çıkılmayacak bir dünyası, ama hepimizin de dünyasını anlatan bir ışığı vardı. İşte o sizsiniz öğretmenim.
Ne yüce gönüllü insanlarsınız. Koca koca yüreklerimizi taşıyor küt küt atan kalbiniz. Masallarımızda başkahraman, hayatımızda baş yazar.
"Hiçbir başarı tesadüf değildir." Siz tesadüf değilsiniz öğretmenim. Sabrettiniz. Gürültülüsü, gevezesi, çok güleni, ukalası... Ama hepsine insan dediniz.
Nasıl oluyor da her defasında sorunlu biz, sorunu dinleyen de siz oluyorsunuz anlayamıyoruz. Sizin hiç derdiniz yok mu öğretmenim?
İlk hecemiz, ilk gözyaşımız, ilk anımız, ilk hatıramız... Hayatımızın her anında kurtarıcımızsınız. Toz pembe yaşamımıza anlam katan ve her 24 Kasım'da hatırlanmayı bekleyen, ama her zaman hatırlanması gereken muhteşem insanlar.
Siz bizim suyumuz, güneşimiz, toprağımız... Size ihtiyacımız var öğretmenim!
Zeynep EĞMEN
Korgan AİHL 10-A
Bu kompozisyonun yazarı öğrencim. Bir aksilik yüzünden ilçedeki yarışmaya katılamadı ama olsun. Bu blogla daha büyük bir kitleye ulaşıyor.
Veeee........
Bugün öğretmenler günü. Benim günüm...
Kutlu olsun :)
Perşembe, Kasım 05, 2009
Her sabah korka korka gidiyordum Korgan'a son iki haftadır. Acaba bugün karla karşılaşacak mıyım diye.
Korkunun ecele faydası yok nitekim. Salı günü sürpriz yumurtadan çıktı nihayet kar. Ağaçlar bembeyazdı sabah.
Hava buz gibi.
Okula vardım. Okul buz gibi.
Sular yok, önceki gün yağmur yağdığı için (!!)
Su yoksa kalorifer de yanmıyor.
İlk iki ders tebeşir tutacak hal yoktu soğuktan morarmış parmaklarımda.
Neyse ki kaloriferler yandı, üstüne de öğle güneşi kendini gösterdi de kemiklerim ısındı.
Güneşi görünce insan nasıl da rahatlıyor.
Karla beraber benim de korkularım eridi.
En azından birkaç gün için.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
