schule

Bir konuk yazarımı daha sizlere takdim etmekten onur duyarım :)

Nurefşan'dan ablası Hilal'e ithafen...

Tarih 12 Ocak 1992... Saat 03:15 civarı dünyaya gözlerimi açtım sanırım..Nerede,kimlerle,neler yaşayacağımdan habersiz..Önce beni hayattaki en değerli varlığımın yanına getirdiler ,annemin yanına.Daha sonra başka birisiyle tanıştırdılar 'baban' dediler.Şaşırdım,ürktüm,çekindim biraz.Çünkü narin küçücük annemin yanında çok heybetli ve gösterişliydi.Ama daha da şaşırtıcı olarak onu da çok sevdim,nedenini bilmeden..En sonunda yanıma annemden bile küçük,narin,çelimsiz,kıvırcık saçlı,sevimli mi sevimli bir kız çocuğu getirdiler ve kulağıma fısıldadılar: ''İşte bu kız büyünce senin en büyük yol göstericin olacak,iyi-kötü her gününde yanında olacak,başına ne zaman hangi kötülük gelirse gelsin sana hep yardım edecek,kendine dokunmadığı kadar yararı dokunacak sana,çevresindekiler onu çok sevicek ama o en çok seni sevecek,seni hiç bir zaman yalnız bırakmayacak,arada bir birbirinize kırılacaksınız ama o kırgınlık en fazla 18 saat bilemedin 8 gün sürecek daha sonra zaten tam 88 defa birbiriniz öpüp koklayacaksınız ve barışacaksınız,ha bu arada bu süreç içerisinde küs olduğunuzu kimseye belli etmeyceksiniz,dışardan gören hala sizi dünyanın en iyi anlaşan iki kız kardeşi olarak bilecek ;) başın ne zaman sıkışsa onu arayabileceksin,bazen boş yere sinirlenip ona kızacaksın sonra pişman olcaksın ama ona onu ne kadar sevdiğini söylemekte hep çekineceksin,en en en ama en büyük sırlarını ona vereceksin,her şeyini onunla paylaşacaksın sonsuz bir güvenle,yeri geldiğinde anne ve babanıza karşı bile birbirinizi savunacak koruyacaksınız,aynı zamanda onlara layık birer evlat olacaksınız,hayatın boyunca en çok onunla konuşacak en çok onunla güleceksin,en çok onunla sevinip en çok onunla ağlayacksın ve en çok onu seveceksin...'' İşte bu fısıltıları sadece dinledim ama çok korktum bu anlatılanların hiç birini bilmiyordum ki nasıl yapacaktım? Kim öğretecekti? Neyse dedim öğrenirim heralde zamanla..Aradan 4 yıl geçti ki benim ailedeki küçük çocuk sıfatımı alan birisi dünyaya geldi.onu da en az senin kadar sevdim bir anda.O daha şanslıydı bana göre çünkü yanında 2 tane senden olacaktı hayatı boyunca ;) en azından o zaman öyle düşünüyordum :) Velhasıl yavaş yavaş büyüyordum ve kulağıma fısıldananları nasıl yapmam gerektiğini bilmediğim için çok korkuyordum.Birden yanıma sen geldin.Önce elindeki 2 oyuncaktan birini bana verince PAYLAŞMAYI öğrettin.Oyun oynarken düştüğümde elimden tutarak kaldırarak YARDIM ETMEYI öğrettin.Sınavdan düşük not aldığımda annemlerden saklayarak SIR TUTMAYI öğrettin.Mahallenin delisi bizi kovalarken önce benim apartmana girmemi bekleyip sonra kendin girdiğinde BİRBİRİMİZE SAHİP ÇIKMAYI öğrettin.Annemin kızacağını bildiğin muzurlukları yaptıktan sonra odaya geçip kıkır kıkır gülerken EĞLENMEYİ öğrettin.Kısacası güvenmeyi,sevmeyi,gülmeyi,ağlamayı,aynı zamanda bu yazıyı okurken SABRETMEYİ öğrettin :) (ay şuan aklım o kadar karıştı ki toparlayamıyorum :S ) En son olarak da şunu diyeyim,inşallah senin bana yaptığın ablalığı ben de emoş için yapabiliyorumdur.Her zaman kendimi çok şanslı ve gurulu hissettim sizin gibi bir ailem olduğu için.Hepinizi çok seviyorum.Doğum günün kutlu olsun canım ablam

Bugün benim doğum günüm ve Kırşehir'in kıraç toprakları üzerinde, patlayan lastiğe içimden neler neler diyorum.
Şanslıyım ki arkadaşlarım yanımda. Daima hatırlayacağım bir 24 Temmuz günü.
Ve bugün kendime verebileceğim en güzel hediye ise,yaklaşık 6 saat sonra kavuşacağım evimde güzeeel bir uyku olacak.

Çatalımı balığa sapladım, tam ağzıma atacakken televizyondan gelen sesle yerimden fırladım. Ekranda siyah deri straplez elbisesi, perçemini yana ayırıp lüle lüle yaptığı platin sarısı, kısacık saçları ile Sezen...

Harbiye'yi dolduran yaklaşık 6 bin hayranı, ellerinde (albüm ismine gönderme olarak) "öptük" yazılı pankartlarla hep bir ağızdan "Arkadaş"ı söylüyorlar.

Sezen şaşkın, gözleri dolu dolu.
Ve ben de orada olamadığım için ilk kez bu kadar pişman ve üzgün.

Görev yerimin değişmesi hasebiyle çoğunlukla Korgan maceralarımı aktardığım 'Yolda' yazılarıma son noktayı koyduğumu düşünüyordum. Fakat ömür biter yol bitmez felsefesinden hareketle ve biraz da kendimi aşarak yolları aşındırmaya devam ediyorum. Saat 10:00. An itibariyle Madrid-Barselona karayolunda seyrediyorum (internet bağlantım olmadığı için yazımı sanırım otelde yayınlayacağım gerçi).

Yolda canım sıkıldığı için yazayım birşeyler dedim ama sanırım iyi bir fikir değildi. Sallanan bir otobüste küçücük bir ekrana bakıp yazı yazarsam olacağı budur..! Off araba tuttu !!

Neyse, bırakayım bari çok kötü şeyler olmadan.

Adios amigos.



(* merhaba)

Korgan İHL öğretmenleri olarak son kez Burcu ve benli bir organizasyon düzenleme kararı aldık geçtiğimiz hafta. Daha doğrusu bizim için bir nevi veda pikniği düzenlemiş arkadaşlar sağolsunlar. Tarih : 5 Temmuz Yer: Ünye Asarkaya
1 hafta boyunca o gün mangalın ardından oynanacak futbol maçının, çimlere oturulup çekilecek saçma sapan fotoğrafların hayalini kurarken, sisli,puslu ve hatta yağmurlu bir sabaha uyanmanın yarattığı depresif durumu tahmin edersiniz.

Erteleme ya da iptal söz konusu olmadığı için hemen yeni bir mekan bulmak için beyin fırtınası yapıldı organizatörler tarafından. Oldukça çetrefilli geçen toplantının ardından bir mekan galip çıktı fakat yarım saat içinde mutasyona uğradı birkaç kez. Ve en sonunda çok farklı, yepyeni bir yerde mangal yaptik: Okulun bahçesi...

Ateş yakıldı; köfteler, tavuklar, sucuklar dizildi; herkes ekmek elinde kuyruğa geçti (Ercan Hoca'nın iştahı gitmiş olacak ki 1kg köfte, 2 kangal sucuktan başka birşey yiyemedi yazık) ; semaver hazırlandı, çaylar da iyi gitti. Gırgır şamata da cabası.

E o kadar afiyet ve muhabbetten sonra ayrılık vakti de geldi çattı. Müdürümüz Yüksel Acar'ın elinden hizmet plaketlerimizi aldık Burcu'yla. Dokunaklı veda konuşmalarının ardından sarılıp ayrıldık arkadaşlarımla.

Ve son kez baktım dikiz aynasından İLK okuluma...

Sabahın 6 buçuğunda gözlerimi açıp camdan baktığımda neyle karşılaşıyorum dersiniz? Karşılaşamıyorum çünkü sis ve yağmurdan hiçbir şey görünmüyor.
Bir haftadır sıcaktan yanıp kavrulup, okulca veda pikniği yapmaya karar verdiğimiz güne sağanakla karşılanmak reva mı!!
Bu nasıl muhalif bir havadır ya!

Epeyce uzun bir aradan sonra parmaklarım klavyeyle buluştular nihayet. Buluştular ama 5 dakikadır "delete" tuşuyla cebelleşiyorlar. Zira nereden başlayacağım, nasıl bir giriş yapacağım konusunda bir fikrim yok henüz.

Salı sabahı erkenden çıktım evden, uğrayamadım yanına. O gece program vardı, çok geç geldim Korgan'dan, uyandırmadım. Çarşamba sabahı okula yetişme telaşıyla çıkmadım yanına.
Evden çıktım, 15 dk sonra acı bir telefon sesiyle irkildim, geri döndüm. Solmuş benziyle salonda boylu boyunca uzanmıştı. Babamın "Annecim, bırakma beni!!" diye haykırışlarına, çaresiz çabalarına en ufak tepki vermedi. Gitti...

İlk defa, bu kadar yakınımı, yüzündeki çizgileri bile net hatırladığım birini kaybettim. İlk defa, beni koşulsuz, herşeyden çok seven birini kaybettim.

Ve pişmanım...

Bazen ,"Annecim, çok özledim, bi göreyim seni" diye odasına çağırdığında, "Babanne, okula geç kaldım, hazırlanıyorum" dediğim için;

Onu sımsıkı kucaklayarak sevgimi gösteremediğim için;

Salı gecesi Korgan'dan dönmemi endişeyle ve merakla beklediğini bile bile, uyandırıp "Babanne ben geldim, merak etme." deyip öpmediğim için...

2010 yılını babannemsiz kapattık. 2011 ve tabii sonrası onsuz geçecek.

Bizi , "Yavrumun yavrusu, kuşumun kuşu, kanarya kuşum" diye sevmesi;

İşine gelmediği bir olayı hatırlattığımızda, "Ne zamaaaann? Ben öyle bişey hatırlamıyorum!" diye yan çizmesi;

Ezan okunduğunda, "Az sısıııınn! Eziizz Allah Celle şanüüü" diye herkesi susturması;

"Hemi kızııım, babanneler seviliyo mu, ben babannemi görmedim hiç. " diyerek bizden sevgi cümleleri beklemesi;

Üniversite son sınıfa kadar beni her görüşünde, "Hemi kızım, sen şimdi ne olmak istiyon?" diye sorması;

Fırsat bulduğu her an "Yavrum, bende kemik erime var. Doktor bana 'sen hiç süt içmedin mi, hiç yoğurt yemedin mi ' dedi. Etmeyin yavrum, bol bol süt için" diye telkinde bulunması;

Her misafiri "Hadi canıımm, eyi günlerde buluşuruk" diye uğurlaması

artık olmayacak.

Canım babannem... İyi günlerde buluşamayacağız artık seninle.

Derdin ya hep "Cemal dedenle küstüm, çağırmıyo beni yanına" , inşallah dedemle buluşursunuz orada.