schule

Fatsa - Ankara - Fatsa - İstanbul - İzmir - Ankara - Fatsa güzergahından sonra epeyce bir yol antipatisi oluştu bende. "Daha uzun süre Fatsa'dan çıkmam!" diyordum. Büyük lokma yeyip - ki sıkça diyet yapmamın ana sebebidir - büyük laf etmeyen biri olarak bilirdim kendimi. Amma velakin bu kez böyle olmadı. Gerçi bilmiyor değildim Eylül'de Fatsa-Korgan seferlerinin başlayacağını da, demek ki bilinç gerisine atmışım.



Ramazanın her gününü, bir önceki günün uyuma rekorunu kırmakla geçirdiğim düşünülürse, 31 Ağustos tarihinden itibaren sabahın 7 :00 ında kalkma zorunluluğunun, ne büyük bir işkence olduğunu tahmin edersiniz. Üstüne bir de ,12 km si deniz seviyesinde seyreden, 26 km sinde ise 750 m rakıma ulaşmayı hedefleyen Korgan yolunu düşünün.



10 ay boyuca, maruz kaldığım "Gidiş-geliş zor olmuyor mu?" sorusuna hep "Yoo...Alıştım artık. Yarım saat canım...Çok değil!" cevabını verdim. Ama minibüsle gerçekten çekilmiyor!



Virajların bitmek bilmediği yolda bir sağa bir sola savrulmak ayrı dert;kulaklığımı unuttuğum günlerde 45dk boyunca, 'yanık' diye nitelendirilen seslerin sahiplerini dinlemek ayrı.



Genelde, orgdan gelen 'dım tıs' ritmini saymazsak enstruman olarak sadece elektro bağlamanın kullanıldığı şarkılar çalınır. Ama bu sabah teypten yükselen 'yaylı grubu' melodisi beni sevindirdi. Zira şu bildiğimiz arabeski (İbo, Mahsun, Ferhat Güzel...) dinlemeyi bile özlüyorum orda. Az sonra çıkan kadın sesini epizodik belleğimdeki ,"Beterin beteri var" şarkısını söyleyen kadının sesiyle eşleştirdim. Evet evet Bergen olmalı...



Bir-iki yürek dağlayan şarkıdan sonra yine o ses..!

Elektro bağlama... Adam başlıyor söylemeye:

Ve sonra , şarkının 'eeeee' li kısımlarında insandan çok bir kuzununkiyle özdeşleştirdiğim ses eşliğinde, sislerin arasından zar zor görünen okuluma doğru ilerlemeye devam etti minibüs kıvrıla kıvrıla...