schule

Kasım 2008... Artık bir işim var. Memlekete gelmişim. Ailemin yanındayım. İşten gelince yemeğim hazır, kira yok, dert yok, tasa yok. Kısacası hayat bana hayat.

Ondan sonra "keşke" evresi başladı:

Oysa ne hayallerim vardı. Bir şirket binasının en üst katındaki dar, uzun koridorda, kendimden gayet emin ve ciddi bir tavırla yürürken, topuklu ayakkabımdan çıkan ses yankılanıyor. Tak... tak... Siyah kemik çerçeveli gözlük de cabası.

Hımm... Reklam ajansı gibi birşey de fena olmazdı. Her an değişik fikirler üretmek eğlenceli olsa gerek.

Ya da mimarlık mı okusaydım ...?

Offf... Hayatım ne kadar da monoton..!

Bunları düşünürken, bir yandan da kızıyordum kendime : "Nankörlük etme, yerinde olmak isteyen bir sürü kişi var."

Ama sakalımız yok ki dinletelim.

Neyse ki, bu sıkıntılarımı paylaştığım bir arkadaşım, kabustan uyanmama yardımcı oldu. Gerçi onun da sakalı yok ama, dinledim işte :)

O andan sonra daha pozitif bakmaya çalıştım hayata. Belki yine aynı şeyleri yaşıyorum, farklı bir etkinlik yaptığım yok. Ama herşeyden keyif almaya çalışıyorum. Ve başarıyorum da sanırım. Karamelli bir kahvenin yanında bir dilim havuçlu kek yerken, pijamalarımı giyerken, arabada şarkı söylerken veya yeni çıkan şarkılardan birini dinlerken, Ezel'i izlerken, ya da ne bileyim işte 'Gabarinizi kontrol edin' tabelasını gördüğümde bile (çok abarttım sanırım) aklıma güzel şeyler geliyor, ya da getiriyorum.

Ve daha mutlu uyanıyorum güne. Her ne kadar minibüs yolculuklarım bu mutluluğuma gölge düşürmeye çalışsalar da yıkılmıyorum:)